Koning Willem I (1815-1840)
Koning Willem I was de eerste Koning van het Koninkrijk der Nederlanden. In 1815 bepaalde het Congres van Wenen dat de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden weer herenigd zouden worden. Willem Frederik riep zichzelf uit tot Koning. In 1815 werd hij ingehuldigd.
Willem I bestuurt vanaf 1802 de Duitse vorstendommen Fulda en Corvey. Die kreeg hij als compensatie van Napoleon Bonaparte voor het verlies van de Nederlandse domeinen in 1795. Deze vorstendommen raakt hij in 1806 weer kwijt als hij in een nieuwe oorlog tegen Napoleon Pruisen steunt. Hij trekt zich daarna terug op zijn domeinen in Silezië, Oost-Europa.
Tijdens de val van Napoleon verblijft de Prins van Oranje in Engeland. In november 1813 keert hij op verzoek van enkele vooraanstaande Nederlanders terug naar Nederland en krijgt een enthousiast onthaal van de bevolking. Op 2 december 1813 wordt hij uitgeroepen tot Soeverein Vorst der Verenigde Nederlanden. Hij wordt als soeverein vorst ingehuldigd op 30 maart 1814 in de Nieuwe Kerk in Amsterdam.
Op 16 maart 1815 aanvaardt hij de Koninklijke waardigheid en wordt als Koning in Brussel ingehuldigd op 21 september 1815. Koning Willem I wordt in 1815 ook Groothertog van Luxemburg en na de definitieve afscheiding van België in 1839 Hertog van Limburg. Hij doet op 7 oktober 1840 afstand van de troon, waarna hij de naam en titel Koning Willem Frederik, Graaf van Nassau aanneemt. Zijn zoon, Willem II, volgt hem in 1840 op. Willem I overlijdt in het Niederländische Palais in Berlijn op 12 december 1843.