Zeehonden

Veel mensen vinden zeehonden er erg lief uitzien. Ze zijn een beetje onhandig op het land. Maar heel sierlijk in het water. Met van die grote, trouwe ogen. Maar heb je wel eens een zeehond in het wild gezien? Dan zijn het toch echte roofdieren. Even dachten bezorgde natuurbeschermers dat ze uit zouden sterven. Maar nu leven er toch weer aardig wat in de Waddenzee en langs de kust van Zeeland. Een zeehond is een zoogdier. Dat betekent dat de moeder haar kind zoogt. De moedermelk is heel vet. Daardoor krijgt de jonge zeehond in korte tijd een flinke voorraad spek. Dat geeft bescherming tegen het koude water. Na vier weken moet het jong al voor zichzelf zorgen. Het moet gaan jagen op garnalen en vissen. Als het niet meteen lukt, kan hij nog even op zijn spekvoorraad teren.

Na vier weken weegt een zeehond al dertig kilo. Behalve hijzelf is ook zijn vacht heel vet. Zo kan het water niet in zijn vacht gaan zitten.

Bedreigingen

Helaas wordt de rust op de Waddenzee steeds vaker verstoord. Door boten, vliegtuigen en toeristen. Voor zeehonden kan dit nare gevolgen hebben. Een zeehondenmoeder wil niet gestoord worden tijdens het zogen. Gebeurt dit wel, dan vlucht ze het water in. Soms raakt het jonge zeehondje haar op die manier kwijt. Het maakt een zielig geluid, dat op huilen lijkt. Een verlaten zeehondje wordt daarom een huiler genoemd. Krijgt een huiler geen hulp, dan kan hij niet in leven blijven. Gelukkig zijn er nu gebieden waar mensen in de zomer niet mogen komen. Zulke gebieden heten reservaten. In het reservaat kan een moeder rustig haar jong zogen. Een ander gevaar is de milieuvervuiling. Op veel plaatsen zitten giftige stoffen in het water. Bijvoorbeeld van fabrieken die giftig afval in zee lozen. Zeehonden kunnen er ziek van worden.

Vroeger werd er veel op zeehonden gejaagd. Mensen gebruikten het vlees en het vet van de zeehond. Om margarine van te maken of zalf en lampolie. Maar de pels was nog geliefder. Daar maakten ze bontjassen van. Veel dierenliefhebbers en organisaties voerden heftig actie. Inmiddels is de jacht op zeehonden in bijna alle landen verboden. Er is een uitzondering gemaakt voor eskimo's, omdat zij leven van de zeehondenjacht.

Er zijn verschillende soorten zeehonden. De baardrob is er een die in koude gebieden leeft. In warme gebieden vind je onder andere de monniksrob. De meest voorkomende zeehond ter wereld is de krillrob. Zeehonden zijn goede zwemmers. Ze bewegen zich heel vlot door het water. Hun lichaam is dan ook goed gestroomlijnd. Er zitten nergens uitsteeksels. Boven water zien zeehonden niet zo best, maar onder water des te beter. De oren van een zeehond zijn onopvallend. Het zijn eigenlijk twee gaatjes in de kop. Toch kan het dier uitstekend horen, vooral onder water. Om op vis te jagen gebruikt de zeehond vooral zijn snorharen. Deze stijve haren zijn supergevoelig voor trillingen. Beweegt er een vis in de buurt, dan voelen die snorharen dat. Aan de snorharen van een zeehond kun je ook zien in wat voor een bui hij is. Staan ze vooruit, dan is hij in een agressieve bui. Een zeehond ziet er van de buitenkant heel lief uit, maar in zijn bek zitten vlijmscherpe tanden. Die heeft hij nodig. Want zeehonden zijn roofdieren. Hij leeft dus van het vlees van dieren die hij gedood heeft.

Bij het zwemmen gebruikt de zeehond zijn voorvinnen om te sturen en zijn achtervinnen om vooruit te komen.