Blaas een plastic zakje vol met lucht en knoop het dicht. Gooi het in het water en je ziet dat het blijft drijven. Daar zorgt de lucht in het zakje voor. In en rond de vacht van de ijsbeer zit ook lucht. Daardoor kan de ijsbeer goed drijven in het water. Het is of hij altijd een zwemvest draagt.

In het voorjaar verliest de ijsbeer zijn oude vacht. Net zoals een hond of een kat. Gelukkig beginnen de nieuwe haren gelijk weer te groeien. Zo heeft hij in de winter weer een heerlijk warme ‘jas’.

De meeste dieren die in koud water leven, beschermen hun lichaam tegen de kou met een vetlaag. Een zeehond heeft bijvoorbeeld een vetlaag van wel 5 centimeter. Andere dieren beschermen hun lichaam in de winter met een wintervacht. Een wintervacht bestaat uit stevige lange haren en wollige haren. Tussen de wollige haren zit veel lucht. Deze lucht houdt de warmte vast, waardoor het dier het in de winter niet koud heeft. Vogels krijgen donsveertjes tussen hun gewone veren. Daar zit ook meer lucht tussen, wat hen warm houdt.

De ijsbeer is een expert in het camoufleren. Zonder haren is de huid van een ijsbeer namelijk zwart. Maar als je in het witte Noordpoolgebied leeft, zou je ontzettend opvallen als zwarte beer. Niet echt handig. Daarom is het maar goed dat hij holle, doorzichtige haren heeft. De haren lijken door de weerkaatsing van de zon namelijk wit. Op zijn neus en lippen groeien geen haren. Daar is de zwarte huid wel te zien.

Bij het zwemmen gebruikt de ijsbeer alleen zijn voorpoten. De achterpoten dienen als roer. Tijdens het zwemmen worden alleen de lange haren nat. De dichte wollige haren eronder blijven droog. Dat zwemmen kan de ijsbeer heel lang volhouden, wel 100 kilometer. Echt snel gaat het niet. Hij kan op zijn snelst ongeveer 10 kilometer zwemmen in een uur. Duiken kan de ijsbeer ook, wel een paar meter diep. Dan kan hij 3 minuten onder water blijven.

De ijsbeer is heer en meester in zijn eigen territorium.  Hij laat er geen andere dieren toe. Zo’n territorium kan wel honderden kilometers groot zijn. Soms zie je ergens een groep ijsberen. Dat is vooral op plekken waar veel voedsel ligt, bijvoorbeeld bij een vuilnisbelt. Af en toe wordt er een ijsbeer gespot in de omgeving van een dorp of stad. Dan gaat het vaak om een verdwaalde ijsbeer, die waarschijnlijk op zoek was naar voedsel. Zo’n dier ziet er vaak mager en uitgeput uit.

Wanneer een ijsbeer in de winter op het ijs loopt is hij op zoek naar scheuren en gaten. Die worden door zeehonden en zeerobben gebruikt om snel even adem te halen. Ze verdwijnen daarna weer vlug onder water. De witte ijsbeer valt bij zo’n ademgat niet op. Behalve misschien zijn zwarte neus. Maar de ijsbeer is slim, hij houdt zijn poot voor zijn neus. Gefopt!

Een ijsbeer is gewend om in het voorjaar heel veel te eten. Dat kan prima, er liggen genoeg jonge robben op het ijs. Als in juni het ijs smelt, verdwijnen de robben en hun jongen in het water. Dan wordt het voor de ijsbeer moeilijker om aan eten te komen. Gelukkig hebben ze al een flinke voorraad reservevoedsel in hun lichaam opgeslagen. Daar kunnen ze een aantal maanden mee vooruit.

Als ijsbeertjes worden geboren zijn ze piepklein, doof, blind en bijna kaal. Maar door het drinken van de vette moedermelk groeien ze als kool. Ze blijven warm door onder hun moeders poten te slapen. Na een maand kruipen ze in het hol rond en pas na zes weken gaan de oogjes open. Niet veel later komen ook de eerste tanden.

De vaders laten zich niet zien. En de moeders zoeken de vaders niet op. Volwassen mannetjes willen nog wel eens een jonge ijsbeer doden.

Om de ijsbeer te beschermen zou je gebieden kunnen aanwijzen waar de ijsbeer veilig kan leven. Het zou ook goed zijn als er minder schepen varen in het Noordpoolgebied. Als afval in containers wordt gestopt kan de ijsbeer er niet bij. Zo krijgt hij minder giftige stoffen binnen.